...Ահա կգա Բոդլերը, կերևա Էդգար Պոն:
ԵՂԻՇԵ ՉԱՐԵՆՑ
Անքնության մուժը դարձավ դեղին մորմոք,
Անքնության մուժը դարձավ դեղին թախիծ...
Եվ Բոդլերը չեկավ,
Չերևաց Պոն,
Չարենցն ինքը ելավ մթնշաղից:
Ֆայտոն նստեց,
Անցավ Երևանով խաղաղ,
Հետո Նորքի այգում՝ դուդուկի տակ,
Ամենամեծ աստղը իբրև բաժակ առավ
Ու գինու պես խմեց թախիծը տաք:
Խմեց,
Ու երբ հեռվից լսեց անհայտ կանչեր,
Երբ մորմոքեց հավքը գիշերային,
Զայնեց, հեռու-հեռվից Վարուժանին կանչեց,
Եսենինին կանչեց ու Լորկայի՚ն:
Եկան նրանք գունատ,
Եկան հպարտ ու լուո,
Ու երբ հնչեց հանկարծ երգը թառի,
Լորկան տեղից ելավ ու մատներով տխուր
Շոյեց զնգուն լարերն իր կիթառի:
Եվ մեղեդին ծորաց նման արտասուքի.
-Երբ մահանամ, թաղեք կիթառի հետ...
Վարուժանը շոյեց սպիներն իր քունքի,
Ու խենթացավ նորից Չարենցը խենթ...
Հետո Բուդդայի պես աստղերի դեմ չոքեց,
Չոքեց կապույտի դեմ անեզրական
Ու բարբառեց գունատ.
-Ուրիշ ոտքեր
Կախաղանին երբեք թող մոտ չգան...
Եսենինը թեքել շեկ գլուխը ուսին
Ու թախծում էր, ինչպես հասկը արտոմ...
Բարձրանամ էր դանդաղ մի վիրավոր լուսին,
Որ տրտմորեն թառի Նորքի բարդուն...